Stanisław Scheuring

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Scheuring był polskim majorem piechoty, który swoje życie poświęcił służbie wojskowej oraz walce o niepodległość kraju. Urodził się 30 września 1894 roku w Wieliczce, a swoją drogę życiową zakończył tragicznie 8 lipca 1953 roku w Nowym Jorku.

W biegu swojej kariery zyskał uznanie jako długoletni działacz niepodległościowy, który nie tylko walczył w obronie Polski, ale także pełnił ważne funkcje w strukturach sądownictwa. Jako kawaler Orderu Virtuti Militari, najwyższego odznaczenia wojskowego, jego zasługi dla ojczyzny są nie do przecenienia.

Warto również podkreślić, że Stanisław Scheuring był doktorem praw, a swoją wiedzę i doświadczenie wykorzystywał jako prezes sądów okręgowych w Krakowie i Stanisławowie. Jego działalność w tych instytucjach przyczyniła się do rozwoju wymiaru sprawiedliwości w Polsce.

Życiorys

Stanisław Scheuring przyszedł na świat 30 września 1894 roku w Wieliczce, która w ówczesnym czasie była miastem powiatowym w Królestwie Galicji i Lodomerii. Jego rodzice to Adolf oraz Elżbieta z domu Beuda. W 1904 roku zakończył edukację w szkole powszechnej w rodzinnej miejscowości, a 29 czerwca 1912 roku uzyskał maturę w c.k. Gimnazjum Realnym (IV) w Krakowie. Po tym wydarzeniu rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym oraz Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W dniu 25 sierpnia 1914 roku, jako student drugiego roku, wstąpił do Legionów Polskich, gdzie został przydzielony do 2. kompanii I batalionu 2 pułku piechoty. Już 29 października 1914 roku podczas walk w bitwie pod Mołotkowem odniósł ranę w nogę. W maju 1915 roku przeniesiono go do 4 pułku piechoty, gdzie objął stanowisko w 10. kompanii III batalionu. 2 grudnia 1915 roku, z powodu choroby, przebywał w Szpitalu Fortecznym Nr 4 w Krakowie. Na początku 1917 roku uzyskał stopień chorążego w piechocie, a wiosną tego samego roku został nominowany do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola. 1 września 1917 roku objął dowództwo 10. kompanii 4 pułku piechoty.

Po kryzysie przysięgowym, 15 września 1917 roku, jako poddany austriacki, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerów rezerwy w Radymnie został przydzielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 13, a następnie do c. i k. Pułku Piechoty Nr 113, w szeregach których służył aż do 1 listopada 1918 roku na froncie rumuńskim i włoskim.

Po powrocie do Polski, 13 listopada 1918 roku, wstąpił do organizującego się w Krakowie 4 pułku piechoty Legionów. Jeszcze tego samego dnia generał Bolesław Roja mianował go podporucznikiem, ze wsteczną datą od 1 lipca 1918 roku. Od 15 listopada 1918 do 15 czerwca 1919 roku pełnił funkcję dowódcy kompanii podoficerskiej w Baonie Zapasowym 4 pułku piechoty Legionów. Wkrótce wziął udział w wojnie z bolszewikami jako dowódca 12. kompanii. Od 1 listopada 1919 do 7 lutego 1920 roku przebywał na urlopie, podczas którego kontynuował studia, uzyskując 11 stycznia 1920 roku absolutorium. Po powrocie do Baonu Zapasowego 4 pp Leg., objął funkcję oficera wyszkolenia.

14 kwietnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zachowaniem posiadanego stopnia porucznika. Uczestniczył w walkach na froncie, dowodząc 10. kompanią, a następnie III batalionem. W międzyczasie, od 2 sierpnia do 13 września 1920 roku, borykał się z czerwonką, po czym powrócił na stanowisko dowódcy 12. kompanii. Z dniem 1 kwietnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana piechoty. 13 listopada 1920 roku odkomenderowano go do Centralnej Szkoły Podoficerskiej Nr 1 w Chełmnie, gdzie pełnił obowiązki dowódcy batalionu.

29 czerwca 1921 roku objął stanowisko dowódcy Okręgowej Szkoły Podoficerskiej w Rembertowie, a po jej likwidacji zajął miejsce w Baonie Zapasowym 4 pp Leg., pełniąc rolę zastępcy dowódcy i oficera wyszkolenia. 10 lutego 1922 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy. W dniu 8 stycznia 1924 roku uzyskał potwierdzenie stopnia kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 578. lokatę w korpusie oficerów rezerwy piechoty, z przydziałem do 73 pułku piechoty w Katowicach. W 1934 roku, jako oficer rezerwy, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Krakowie Miasto, nadal pozostając przygotowanym do służby w 73 pp. Na stopień majora rezerwy awansowano go 19 marca 1939 roku, gdzie znalazł się na 7. lokacie w korpusie oficerów piechoty.

W czerwcu 1923 roku ukończył studia prawnicze i rozpoczął aplikację sądową. 31 października 1925 roku uzyskał tytuł doktora praw, a w październiku 1927 roku został mianowany sędzią powiatowym w Tyczynie. Następnie, 5 stycznia 1928 roku, przeniesiono go na stanowisko sędziego powiatowego w Królewskiej Hucie. 31 lipca 1929 roku objął funkcję sędziego grodzkiego w Katowicach, a 10 grudnia 1931 roku został wybrany na sędziego okręgowego w Katowicach, później w Wydziale Zamiejscowym Katowickiego Sądu Okręgowego w Chorzowie. Podjął również obowiązki wiceprezesa oraz prezesa Sądu Okręgowego w Krakowie, łącząc pracę z działalnością społeczną w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W dniu 3 grudnia 1937 roku objął stanowisko prezesa Sądu Okręgowego w Stanisławowie.

Do 8 lutego 1941 roku był dowódcą 1. kompanii 19 Batalionu Kadrowego Strzelców, następnie przeniesiono go do Obozu Pociągów Pancernych jako zastępca dowódcy pociągu. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji. W kwietniu 1952 roku pełnił funkcję zastępcy prezesa Stowarzyszenia Prawników Polskich w Stanach Zjednoczonych. Zmarł 8 lipca 1953 roku w Nowym Jorku.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Scheuring otrzymał wiele ważnych odznaczeń, które uznają jego zasługi oraz wolę walki o niepodległość kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6215 – 17 maja 1922,
  • Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz trzeci „za udział w b. Legionach Polskich”),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. Żołnierze Niepodległości: Scheuring Stanisław Wacław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 20.11.2022 r.]
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 16.11.2022 r.]
  3. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 15.11.2022 r.]
  4. Kolekcja ↓, s. 3.
  5. Kolekcja ↓, s. 2, 8.
  6. Kolekcja ↓, s. 4.
  7. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 43 z 17.04.1919 r., poz. 1388.
  8. Rozkaz Nr 11 z 18.11.1918 r., s. 2.
  9. Spis oficerów 1921 ↓, s. 32, 861.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 415.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25.08.1920 r., s. 786.
  13. M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
  14. Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1930 ↓, s. 74.
  15. Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1933 ↓, s. 66.
  16. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1934 ↓, s. 69.
  17. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1935 ↓, s. 90.
  18. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1936 ↓, s. 92.
  19. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1937 ↓, s. 96.
  20. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1938 ↓, s. 125.
  21. Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 178.
  22. Kronika 7-ej Brygady 1941 ↓, s. 16.
  23. Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 80.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 06.01.1923 r., s. 18.

Oceń: Stanisław Scheuring

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:14