Leopold Piątkiewicz

Wojsko i służby mundurowe

Leopold Franciszek Piątkiewicz, znany także pod przybranymi nazwiskami Józef Wiśniewski, a także pod pseudonimami „Bogdan”, „Echo” oraz „Leopold”, był postacią o znaczącym wpływie w historii Polski.

Urodził się 9 listopada 1901 roku w Wieliczce, a skierowanie jego losów na tę wyjątkową ścieżkę trwało aż do jego śmierci, która miała miejsce 23 listopada 1984 roku w Krakowie.

Pełnił funkcję podpułkownika w łączności Wojska Polskiego, co świadczy o jego dużym zaangażowaniu w obronność kraju.

Życiorys

Leopold Piątkiewicz przyszedł na świat 9 listopada 1901 roku w rodzinie Józefa, który pełnił rolę urzędnika w żupie solnej, oraz Marii ze Ścigalskich. W roku 1911 rozpoczął naukę jako kadet w niższej Wojskowej Wyższej Szkole Realnej w Łobzowie, a po jej przekształceniu, w listopadzie 1918, w Korpus Kadetów Nr 1, kontynuował swoje kształcenie. Maturę zdał w maju 1919 roku, jednak wkrótce po tym został bezterminowo urlopowany z powodu zapalenia płuc oraz problemów z sercem, co uczyniło go niezdolnym do służby wojskowej.

W marcu 1920 roku, jako ochotnik, dołączył do 5. szkolnej kompanii telegraficznej. Od kwietnia do grudnia tego samego roku uczęszczał do Szkoły Podchorążych Łączności w Zegrzu. Po pomyślnym ukończeniu szkolenia, objął funkcję dowódcy plutonu w 1. pułku łączności. Pełnił tę rolę od września 1921 roku, a później został dowódcą kompanii telegraficznej 2. Armii. W lutym 1922 roku objął stanowisko szefa łączności w 3. Dywizji Piechoty Legionów, a w październiku tego samego roku został dowódcą plutonu w 2. pułku łączności. Spędził czas na kursie doszkalającym w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu od sierpnia 1923 do marca 1924, po którym wrócił do pułku na stanowisko dowódcy plutonu.

W lipcu 1924 roku został przeniesiony do Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie, gdzie pełnił obowiązki oficera żywnościowego. Od września 1924 do kwietnia 1925 brał udział w kursie doszkalania w Obozie Szkolnym Wojsk Samochodowych w Warszawie, po czym objął dowództwo plutonu. W swojej karierze zawodowej przeszedł przez wiele ról, w tym był oficerem samochodowym, żywnościowym oraz pocztowym w różnych momentach od 1925 do 1927 roku. W grudniu 1928 mianowano go oficerem oświatowym batalionu, a w listopadzie 1930 pracował w radiotelegraficznym pułku w Warszawie jako dowódca kadry kompanii szkolnej I batalionu, przeniesiony potem do II batalionu pułku w Krakowie, gdzie pozostał aż do wybuchu II wojny światowej. W tym samym czasie pełnił również funkcję prezesa Zarządu Okręgu Związku Krótkofalowców.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, pełnił rolę oficera radio w sztabie Armii „Kraków”. Został ranny i trafił do niewoli, spędzając czas w obozach przejściowych w Bochni i Krakowie, gdzie leczył się w szpitalu dla jeńców. Zdołał uciec 28 grudnia 1939 roku. Od tego momentu dołączył do ruchu oporu, angażując się w struktury SZP–ZWZ–AK. Na początku działał pod pseudonimem „Leopold”, pełniąc funkcję szefa łączności w Komendzie Obszaru Kraków–Śląsk. W kwietniu 1941 roku, z uwagi na zagrożenie aresztowaniem po wielkiej wsypie w Komendzie, przeniósł się do Warszawy, przyjmując fałszywe nazwisko Józef Wiśniewski.

Od maja 1942 roku, korzystając z pseudonimu „Bogdan”, zajmował stanowisko szefa Wydziału V Komendy Okręgu Warszawa AK, a w 1943 roku awansował na stopień majora. W czerwcu tego samego roku, został przeniesiony na stanowisko szefa Wydziału V-0 w Komendzie Obszaru Lwów AK. W lipcu 1944 roku w trakcie walk o wyzwolenie Lwowa dostał się w ręce niemieckie, jednak po kilku godzinach zbiegł. Pozostał w dyspozycji KG AK na terenie Okręgu Kraków. Po ujawnieniu się w styczniu 1945 roku w Krakowie, został sklasyfikowany w stopniu podpułkownika z datą starszeństwa 1 stycznia.

Jako osoba niezdolna do służby wojskowej, został zwolniony do rezerwy, co skłoniło go do podejmowania pracy w różnych państwowych przedsiębiorstwach w Krakowie. W 1956 roku przeszedł na rentę inwalidzką, a w 1967 roku zaczął otrzymywać rentę specjalną. Zajmował się również radiestezją. Zmarł 23 listopada 1984 roku w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

Leopold Piątkiewicz został uhonorowany wieloma odznaczeniami za swoje zasługi. W 1965 roku otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, który jest jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce.

Wcześniej, w 1938 roku, przyznano mu Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1945 roku nadano mu Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, co dodatkowo podkreśla jego dokonania i odwagę.

Dodatkowo, w 1967 roku, Piątkiewicz otrzymał Krzyż Armii Krajowej, będący symbolem walki i poświęcenia w imię niepodległości.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 1965,
  • Srebrny Krzyż Zasługi – 1938,
  • Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – 1945,
  • Krzyż Armii Krajowej – 1967.

Przypisy

  1. Zaprzysiężony był jeszcze w czasie pobytu w szpitalu jenieckim
  2. Szefem łączności radiowej
  3. a b c d e f g h Kunert 1987, s. 148.
  4. a b Kunert 1987, s. 147.

Oceń: Leopold Piątkiewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.78 Liczba ocen:24