Jerzy Hojarczyk

Wojsko i służby mundurowe

Jerzy Mieczysław Hojarczyk, znany również pod pseudonimem „Biały”, to postać, która wpisała się w historię Polski jako znaczący major intendent. Urodził się 10 kwietnia 1894 roku w Wieliczce i zmarł 5 stycznia 1951 roku, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w militarnym dziedzictwie kraju.

Hojarczyk był absolwentem wyższych studiów wojskowych, co było rzadkością w czasach, w których żył. Jego doświadczenie i umiejętności przyczyniły się do sukcesów, jakie osiągnął podczas swojej służby wojskowej w Polskim Wojsku. Jako wyraz uznania dla jego zasług, został odznaczony Orderem Virtuti Militari, zaszczytnym wyróżnieniem przyznawanym za męstwo na polu bitwy.

Życiorys

Jerzy Hojarczyk był osobą, której życie związane było z bogatymi tradycjami rodzinnymi. Był synem Jana, urzędnika magistratu w Wieliczce, oraz Stefanii z Bretschneiderów. Jego edukacja rozpoczęła się w roku 1904, kiedy to uczęszczał do gimnazjum w Podgórzu, a następnie kontynuował naukę w III Gimnazjum w Krakowie, gdzie w 1912 roku zdał maturę. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydował się na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1912–1914, Hojarczyk stał się aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego w Wieliczce, co miało istotny wpływ na jego dalsze życie. 7 sierpnia 1914 roku zastał powołany do służby jako sierżant w grupie 37 członków Związku Strzeleckiego, która weszła w skład 1 kompanii V batalionu I Brygady Legionów Polskich. Jego udział w wojnie okazał się niezwykle dramatyczny – 25 grudnia 1914 roku odniósł poważne rany w obie ręce oraz bark podczas bitwy pod Łowczówkiem.

Po bitwie, Jerzy Hojarczyk trafił do rosyjskiej niewoli, gdzie spędził niemal dwa i pół roku w obozie jenieckim w Samarze, od 26 grudnia 1914 do 17 marca 1917. Po powrocie do Polski, pełnił służbę w macierzystej jednostce, a następnie, 17 listopada 1918 roku, objął stanowisko kapitana w 5 pułku piechoty.

1 czerwca 1921 roku znajdował się w baonie zapasowym 5 pp Leg., a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr 1 w Warszawie-Powązkach. 3 maja 1922 roku został potwierdzony w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 roku. W kolejnych latach Hojarczyk pełnił różnorodne funkcje w administracji wojskowej, w tym w 1 Okręgowym Szefostwie Intendentury w Warszawie oraz w 2 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Lublinie.

W grudniu 1934 roku Jerzy Hojarczyk został przeniesiony do Szefostwa Intendentury Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, gdzie zajął stanowisko kierownika referatu. 27 czerwca 1935 roku uzyskał awans na majora w korpusie oficerów intendentów. Od 15 listopada 1935 roku pełnił również funkcję skarbnika Okręgu Lubelskiego Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Na początku II wojny światowej, w 1939 roku, pełnił służbę w Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. W tym okresie napisał pracę na temat Związków Strzeleckich w obwodzie wielickim 1912–1914. We wrześniu 1939 roku został internowany w Rumunii, a następnie przekazany Niemcom i osadzony w Oflagu VI E w Dorsten. 17 września 1940 roku jego los zmienił się kolejny raz, gdy został przeniesiony do Oflagu VI B w Dössel, gdzie w 1947 roku przeszedł wylew krwi do mózgu. Po tej traumatycznej sytuacji Jerzy Hojarczyk wrócił do Polski, gdzie zmarł w 1951 roku.

Ordery i odznaczenia

Jerzy Hojarczyk, wybitna postać, został odznaczony wieloma zaszczytnymi wyróżnieniami i medalami, które podkreślają jego odwagę oraz zasługi dla kraju. Poniżej znajduje się szczegółowa lista odznaczeń, które otrzymał w swojej karierze wojskowej:

  • krzyż srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6572,
  • krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931),
  • krzyż Walecznych (otrzymany trzykrotnie),
  • złoty krzyż zasługi (18 lutego 1939),
  • srebrny krzyż zasługi (10 listopada 1928),
  • medal pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • odznaka za Rany i Kontuzje,
  • odznaka „Za wierną służbę”.

Te odznaczenia stanowią testament jego poświęcenia i oddania dla ojczyzny, a także dokumentują ważne momenty w dziejach Polski, w których brał czynny udział.

Przypisy

  1. Lilianna Lipka, Legioniści w niewoli, [w:] „Kurier Tuchowski” nr 12 (86), 12.2019 r., s. 8–9.
  2. Jadwiga Duda, W 90-tą rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości (1918–2008) udział Wieliczan w walce o niepodległość [w:] „Biuletyn Wielicki”, z. 76, 2008 r., s. 13.
  3. Rybka i Stepan 2006, s. 440.
  4. Sprawozdanie Okręgu Lubelskiego Ligi Morskiej i Kolonialnej w Lublinie za Rok 1935, wyd. Lublin 1936, s. 6.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 9 z 28.06.1935 r., s. 72.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r., s. 270.
  7. Rocznik Oficerski 1932, s. 316.
  8. Rocznik Oficerski 1928, s. 774, 790.
  9. Rocznik Oficerski 1924, s. 42, 1160, 1198.
  10. Rocznik Oficerski 1923, s. 78, 1277, 1317.
  11. Lista starszeństwa 1922, s. 382.
  12. Spis oficerów 1921, s. 488, 653, tu jako Jerzy Ezechiel Hojarczyk-Biały.
  13. Straty.
  14. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  15. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  17. Bąbiński 1929, s. 81.
  18. Lista absolwentów 1883–1939.
  19. data śmierci w Bazie Nekrologów Warszawskich.

Oceń: Jerzy Hojarczyk

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:10