Jan Komarnicki (1894–1940)

Wojsko i służby mundurowe

Jan Komarnicki, urodzony 29 lipca 1894 roku w Wieliczce, pozostaje postacią wybitną w historii Wojska Polskiego. Jako kapitan administracji piechoty, odegrał istotną rolę w strukturach wojskowych przed wybuchem II wojny światowej.

Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie wiosną 1940 roku w Katyniu, co czyni go jednym z wielu bohaterów, którzy poświęcili się dla ojczyzny.

Życiorys

Jan Komarnicki przyszedł na świat w rodzinie Franciszka oraz Franciszki z Grzywaczów. Jego droga wojskowa rozpoczęła się w trakcie służby w II Brygadzie Legionów. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 33. pułku piechoty.

W czasie międzywojennym kontynuował służbę wojskową. W 1922 roku, jako porucznik, nadal był przypisany do 33. pułku piechoty, a jego nazwisko widniało na liście starszeństwa oficerów zawodowych jako Jan Komarnicki–Pieprzyk, zajmując 796. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Na mocy awansu, został kapitanem 15 sierpnia 1924 roku, a jego starszeństwo datowano na 15 sierpnia tego samego roku, z wysoką lokatą 327 w korpusie oficerów piechoty.

W 1932 roku był związany z Departamentem Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, w 1939 roku, służył w Wydziale I Ogólnym Biura Personalnego tego ministerstwa, pełniąc rolę kierownika referatu dla podoficerów zawodowych i nadterminowych.

Podczas kampanii wrześniowej został wzięty do niewoli przez wojska radzieckie. Na dzień 17 października 1939 roku był zarejestrowany jako jeniec obozu orańskiego. Dnia 1 listopada 1939 roku trafił do obozu w Kozielsku. Niestety, 22 kwietnia 1940 roku przekazano go do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD, co odnotowano na liście wywózkowej 040/3, poz. 89, nr akt 1675 z 20 kwietnia 1940 roku. Zginął między 23 a 24 kwietnia 1940 roku, zamordowany przez NKWD w lesie katyńskim. Po wojnie nie udało się go zidentyfikować podczas ekshumacji przeprowadzanej przez Niemców w 1943 roku.

Na stałe osiedlił się w Warszawie. Był żonaty z Julią z Koskowskich i miał córkę Barbarę. Pośmiertnie, na mocy decyzji Ministra Obrony Narodowej Aleksandra Szczygły, został awansowany na stopień majora, co ogłoszono dnia 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, podczas ceremonii „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Jan Komarnicki, znany ze swojego zaangażowania w walkę o niepodległość, został uhonorowany wieloma odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi i poświęcenie dla kraju. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

  • Krzyż Niepodległości – nadany 6 czerwca 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych – przyznawany czterokrotnie, pierwszy i drugi raz na podstawie rozkazu L. 2142,
  • Srebrny Krzyż Zasługi – przyznany w 1936 roku,
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – nadany pośmiertnie 1 stycznia 1986 roku.

Przypisy

  1. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 05.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie.
  2. УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015 r., s. 403.
  3. a b Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000 r., s. 278.
  4. Jędrzej J. Tucholski, Mord w Katyniu, 1991 r., s. 701.
  5. Jędrzej J. Tucholski, Mord w Katyniu, 1991 r., s. 138.
  6. „Dziennik Personalny” (R. 3, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 26.01.1922 r., s. 66.
  7. Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: MSWojsk., 1922 r., s. 85.
  8. „Dziennik Personalny” (R. 5, Nr 131), Warszawa: MSWojsk., 17.12.1924 r., s. 740.
  9. Rocznik Oficerski 1932 r., s. 54, 435.
  10. Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924 r., s. 206.
  11. „Dziennik Personalny” (R. 17, Nr 1), Warszawa: MSWojsk., 19.03.1936 r., s. 3.
  12. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Oceń: Jan Komarnicki (1894–1940)

★★★★★
Średnia ocena:4.58 Liczba ocen:25