Friedrich Ernst von Hennig-Henninski

Hennig-Henninski zdobył wykształcenie w szkołach w Budziszynie oraz Fryburgu Bryzgowijskim, a następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Lipsku. W około 1773 roku osiedlił się w Gdańsku, a zaledwie trzy lata później objął stanowisko sekretarza komisarza królewskiego w tym mieście. W 1783 roku został mianowany komisarzem, co otworzyło przed nim nowe możliwości i zadania.

W trakcie trudnych wydarzeń, jakimi była blokada gospodarcza Gdańska przez Prusy, Hennig-Henninski odegrał kluczową rolę w prowadzeniu negocjacji. Jego najważniejszym osiągnięciem na tym polu było podpisanie konwencji gdańsko-pruskiej w 1785 roku. W 1786 zyskał tytuł szlachecki nadany mu przez cesarza Józefa II Habsburga, a w 1790 roku Sejm Polski przyznał mu również polski indygenat.

Hennig-Henninski w sposób symboliczny działał na rzecz kultury i nauki; w 1790 roku przekazał Radzie Starego Miasta popiersie Jana Heweliusza, które obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego. Ponadto, w 1793 roku, wysłał protest do europejskich władców przeciwko działaniom Prus zmierzającym do zajęcia Gdańska.

Po zajęciu Gdańska przez Prusy, Hennig-Henninski został mianowany konsulem Polski, sprawując tę funkcję w latach 1793–1794. Z powodu niezadowolenia sytuacją w Gdańsku musiał w 1794 roku opuścić miasto, na pewien czas wybierając Kopenhagę jako miejsce pobytu. W 1796 roku powrócił do Gdańska, gdzie zajął się handlem.

W 1798 roku stał się udziałowcem spółki, której celem była budowa nowego miejskiego teatru, powołanej przez Jakoba Kabruna. W 1806 roku podpisał umowę na dzierżawę wsi Sulmin oraz Otomin. Oprócz działalności handlowej był również aktywnym członkiem Towarzystwa Przyrodniczego, co podkreśla jego zróżnicowaną działalność publiczną.