Jan Spławiński

Syn Pawła i Franciszki z Krzeczkowskich, w 1852 roku ukończył gimnazjum w Tarnowie, co otworzyło mu drzwi do studiów prawniczych na Uniwersytecie Lwowskim. W 1856 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie na Wydziale Prawa UJ uzyskał doktorat. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako adiunkt sądu powiatowego, pełniąc tę rolę kolejno w Jordanowie i Rzeszowie. Następnie objął stanowisko adiunkta sądowego przy Sądzie Krajowym w Krakowie oraz sekretarza prokuratury krajowej.

W 1868 roku Spławiński został mianowany sędzią sądu powiatowego w Chrzanowie, a dwa lata później objął funkcję radcy sądu obwodowego w Tarnowie. Jego działalność sędziowska obejmowała także pracę w radzie powiatowej oraz pełnienie funkcji sędziego w sprawach dochodów skarbowych. W latach 1876–1881 sprawował także rolę dyrektora archiwum notarialnego oraz przewodniczącego tarnowskiej Kasy Oszczędności.

W 1870 roku Spławiński po raz pierwszy został wybrany do Sejmu Krajowego we Lwowie, reprezentując IV kurię w okręgu nr 50, który obejmował Chrzanów, Jaworzno i Krzeszowice. W 1878 roku, po Mieczysławie Szczepańskim, objął mandat poselski w kurii miast i izb handlowo-przemysłowych z Tarnowa. Należał do stronnictwa demokratycznego, a w latach 1870–1882 pełnił rolę rewidenta. Zaangażowany w działalność Komisji ds. Szpitalnych oraz Komisji Prawniczej, aktywnie zabierał głos w sprawie poprawy sytuacji materialnej nauczycieli szkół ludowych.

Spławiński wspierał także wydawnictwa ludowe oraz budowę szkół, a jego zainteresowania obejmowały również przemysł naftowy, gdzie opowiadał się za subwencjami na badania górnicze. W 1879 roku odniósł sukces w wyborach do wiedeńskiej Rady Państwa, reprezentując okręg Tarnów–Bochnia. Rok 1881 przyniósł mu powołanie na radcę Sądu Krajowego Wyższego w Krakowie, a 4 czerwca 1887 roku został mianowany radcą dworu przy Najwyższym Trybunale Sądowym w Wiedniu.

Jan Spławiński zmarł nagle w Wiedniu i został pochowany na cmentarzu Rakowickim (pas 2-płn.-5). Był mężem Celestyny ze Stopczyńskich (1826–1899) i miał cztery córki: Paulę, Stanisławę, Aleksandrę oraz Marię. Maria, nauczycielka, wyszła za mąż za Edwarda Lehra, inżyniera, a ich synem był Tadeusz Ferdynand Lehr-Spławiński, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1918 roku Paula przyjęła Tadeusza na swoje wychowanie.