Józef Lenartowicz, urodzony 5 marca 1852 roku w Wieliczce, był znaczącą postacią w historii polskiego duchowieństwa katolickiego. Swoje życie zakończył 3 czerwca 1926 roku w Tarnowie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek.
Był nie tylko duchownym, ale także budowniczym kościoła parafialnego w Lubczy, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój wspólnoty lokalnej. Poza działalnością religijną, Lenartowicz pełnił rolę społecznika, angażując się w różnorodne inicjatywy na rzecz społeczności.
Jego zainteresowania obejmowały również sztukę, jako kompozytor i publicysta, dzięki czemu miał wpływ na kulturalne życie regionu. W ten sposób Józef Lenartowicz wpisał się w dzieje Polski, będąc osobą łączącą duchowość z aktywnością społeczną i artystyczną.
Życiorys
Józef Lenartowicz był synem Tomasza, który pracował jako robotnik w kopalni soli w Wieliczce, oraz Katarzyny z rodziny Ciężkiewiczów. W swoim życiu był jednym z pięciorga dzieci. W 1872 roku ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niestety, musiał je przerwać po roku i rozpoczął naukę w Seminarium Duchownym w Tarnowie. 25 lipca 1877 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa J. Pukalskiego.
Przez pięć następnych lat służył jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Pilźnie, a od 1882 roku pełnił funkcję administratora parafii Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Bruśniku. W roku następnym przeniósł się do Radgoszczy, a w 1884 roku objął stanowisko proboszcza parafii w Lubczy.
Ksiądz Lenartowicz zainicjował wiele działań duszpasterskich, zakładając kilkanaście bractw religijnych w swojej parafii. W szczególności koncentrował się na problemie alkoholizmu wśród swoich parafian, organizując Towarzystwo Wstrzemięźliwości, co doprowadziło do zamknięcia dziesięciu z dwunastu karczm w okolicy. W 1895 roku, w wyniku własnego wysiłku i zaangażowania, zainicjował budowę szkoły ludowej oraz ochronki w Woli Lubeckiej, które były prowadzone przez przybyłe z Krakowa siostry duchaczki.
W tym samym czasie Lenartowicz wspierał również rozwój Kółka Rolniczego w Lubczy oraz zakładanie lokalnej mleczarni. Dodatkowo, na przełomie lat 90. XIX wieku rozpoczął budowę nowego murowanego kościoła, wykonanego według projektu tarnowskiego architekta Adolfa Juliusza Stapfa. Konsekracja świątyni miała miejsce 6 czerwca 1902 roku, a działacz ten został odznaczony przywilejem noszenia rokiety i mantoletu za swoje zasługi dla kościoła diecezjalnego. W latach 1904-1908 był także członkiem Rady Diecezjalnej.
Oprócz działalności duszpasterskiej, Józef Lenartowicz zajmował się również muzyką. Był kompozytorem pieśni religijnych oraz Mszy Żałobnej (Opus 1), która miała premierę w 1901 roku. W parafii założył Towarzystwo Śpiewacze Świętej Cecylii i prowadził chór, a także pełnił rolę dekanalnego inspektora w sprawach śpiewu kościelnego. Organizował amatorską scenę teatralną i był autorem wielu dramatów, a jego utwory publikowane były w „Posłańcu Serca Jezusowego”. Dodatkowo interesował się rzeźbą, a wśród jego prac znalazły się płaskorzeźby Drogi Krzyżowej oraz ołtarza św. Walentego. Miał również pasję do meteorologii i astronomii, w niektórych swoich analizach podważając teorię heliocentryczną, co wówczas było dość kontrowersyjnym podejściem.
W 1908 roku, po konflikcie z parafianami oraz tarnowską kurią, przeszedł na emeryturę. Mimo to, jeszcze przez kilka lat prowadził działalność duszpasterską poza diecezją. W 1912 roku wrócił do Tarnowa jako kapelan Domu Nieuleczalnie Chorych, który był zarządzany przez Towarzystwo Świętej Filomeny oraz siostry józefitki. Funkcję tę pełnił aż do swojej śmierci w 1926 roku. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Lubczy, w grobowcu zaprojektowanym przez siebie.
W uznaniu dla swoich osiągnięć społecznych, w 1899 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasług z Koroną. W 2002 roku, w dniu 25 maja, jego imię przyjęło Publiczne Gimnazjum nr 3 w Lubczy.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Mikołaj Drużbacki | Izaak Lewin | Józef BętkowskiOceń: Józef Lenartowicz (ksiądz)